34 PIE 80

Hiç unutmuyorum, 1998 yılının yazıydı.

Castrol GTX teneke yağları dükkanın önüne piramit şeklinde dizdiğim için kendime yandaki kahveden ödülümü söylemiştim. Büyük boy oralet!

Tüm türkiyenin pazar payı araştırmasını yapabildiğim mekandaydım. Kapının önünden geçenlerin kıyafetlerinden ya da ellerindeki poşetlerden hane halkı gelirini hesaplayabiliyor ve potansiyel müşterileri net olarak görebiliyordum.

Dükkanın Önü!

İskemleye oturdum, tam gurur duyduğum eserimin önünde oraletimi yudumluyordum ki kapının önüne belden aşağısı gri parlak boyalı, kalanı bordo renkli bir araba yanaştı. Ulan bu ne güzel arabaymış diye iç geçirirken birden bizim dükkanın önüne yanaştığı aklıma gelince klasik esnaf numarasıyla abi mal gelcek be diye zıpladım elimdeki oraleti bırakıp.

Tam arabaya doğru yaklaşırken ön cam birden yavaşça aralandı. Belli ki elle çevrilen bir cam kolu yoktu, otomatik cam tüm ihtişamıyla aşağı doğru indi ve o tanıdık sima ile yüz yüze geldik.

Dayım.

Havai gömleği ve simsiyah güneş gözlükleri ile meşhur cümlesini kurdu “efenim”

Bu efenim şunu anlatıyordu; “yapamaz mıyım? Şaşırdın di mi? Yaaa! “

Bu araba baya baya dayımın arabasıydı.

34 PIE 80

1998 model gıcır gıcır bir Ford Escort CLX.

Sondaki X çok önemliydi çünkü eğer o X yoksa bu araba bir düşük modeldir, çelik jantı yoktur, jant kapaklı orta direk memur arabasıdır.

O dönem tabi daha çok Renault 9 Spring ya da Tofaş’ın Kartal’ını, Doğan’ını, Şahin’ini gören bizler için devrimdi bu. Renault Flash gördüğümüzde vaaaaauuuuuuuwwwww falan diyen biz Ford Escort CLX Hatchback ile karşılaşınca adeta kalbimizden vurulmuştuk. Arabanın etrafını yavaşça dolaştım. Sedan değil spordu. Ananemin deyimiyle götü kesikti. Metin nerden buldun olm bu arabayı demişti. O zamanın Karaşimşeğiydi bu araba anane. Götüne kurbandım ben onun.

Allahım ne kadar yakındım.

Hemen şoför yanına yancı olmak istedim. Dayım durdurdu, torpido parlatıcısı al da gel. Koşup parlatıcı ve süngeri aldım. Arabaya geçtik, dayım parlatıcıyı alıp tüm torpidoyu adeta sis bulutuna boğdu sonra da süngerle pas parlak hale getirdi..

Dayım arabayı alır almaz teypçi nimet abiye gitmiş ve arka bagajın plastik kısmını çıkartıp oraya mdf yaptırmış ve dört tane 6985 Pioneer kolon ile bas’ı taktırmıştı. Ön tarafta Pioneer maun kaplama teyp ile 2 tane küçük tiz hoparlörü de unutmamıştı.

Ağzım açık baka kalmaya devam edecektim ki dayımın hadi ilker sesiyle dünyaya döndüm. Arabayı kitledik ve dükkana geçtik. Akşama kadar arabayı izledim.

Müşteri geldi, baktım sonra gittim arabayı izledim, depoya gittim mal getirdim sonra arabayı izledim, kahveye gittim çay söyledim sonra gittim arabayı izledim. Arada elime sarı güderi bezi alıp gördüğüm küçük noktaları temizlediğim anlar bile oldu.

Akşam o arabaya binecektim, dayımla Küçükçekmece’deki tek katlı yazlığımıza gidecektik. Saat sekiz buçuğu geçince malları toplamaya başladım. Sabah özene bezene dizdiğim yağ tenekelerini superman edasıyla götürüyordum dükkanın içine. Kepenkleri çektim, son asma kiliti de taktım ve artık hazırdım.

O yolculuğu hiç unutmadım. Yazlığın otopark kapısından Samba Çiçandey diye girişimizi. Yüreğimizi hop hop ettiren basları. İnsanların bize bakışını.

Bir çocuğun en sevdiği arabaydı o. Her bulduğum fırsatta gittim sağını solunu sildim, paspaslarını yıkadım. Hep temizdi.

2001 yılında on sekiz yaşımı doldurduğum hafta yazıldığım ehliyetimi alınca bir dönem ben de kullandım. Michael Knight neyse oydum bende. Uçuyordum. Müzik çalıyordum.

Söz versem konuşacaktı benimle. Mutluluk bu arabanın şoför koltuğuna oturmak kadar basit ve güzeldi.

Satıldı sonra. Her şey gibi eskidi. Hatıralarımız arasına girdi o da.

Sonra babam da bir Ford Escort aldı. Ama CL. Kırmızı bir memur arabası.