Buraya Ait Değilim

Artık buralara ait değilim

Sanki

Başkalarının ektiği ağaçların gölgelerinde dinlendim

Tanımadığım insanların bulutlarında üşüdüm

Sevmediğim cümleler kurdum

Ben olmayan şeyler söyledim

Artık buralara ait değilim

Üzgün bile değilim çoğu şeye

Kırk yıllık arkadaşlarım yedi kat yabancı

Ellerimden

Saçlarımdan

Omuzlarımdan

Sırtımdan düşüyor yere hatıralar

Dönüp de bakmıyorum bile

Ukalalıktan hiç değil

Hislerim alıp başını bir köye yerleşmiş

Umrumda değiller bile demiyorum

Bir tek kelime etmiyorum

Aklımdan bile geçmiyorlar

Fazla olan her şey israfmış gibi geliyor

Ve her şey çok fazla

Öyle bir silindi ki içim

İçim silindi benim

Biri gelip ameliyatla aldırmış gibi içimi

Gelmiş kocaman bir boşluk koyup gitmiş gibi

Her gün çıktığım bir merdiven vardı

Geçtiğim kapılar

Yürüdüğüm koridorlar

Hadi geçtim onları

İnsanları tanımıyorum ya ben

İnsanlar yok

Aldırmışım hepsini içimle birlikte

Tüm dünyaların güneşleri birleşip açsa içime

Yine ısınamam gibi geliyor bazen

Yine karanlık

Yine loş

Yine ışıksız

Buralara ait değilim işte

Sahte olan her şeyin bir son kullanma tarihi var

Gülüşün

Övüşün

Sevişin

Hepsinin tarihi aynı anda doldu sanki

Sonra ben bir gün uyandım

Bi bakmışım

Gitmişim herkesin hayatından

Ulan daha ne oyunlar oynayacaktık birlikte halbuki ama gitmişim ben

Parayla pulla dönülecek bir yer değil

Bu vazgeçişlerin en geri dönülmeyeni

Öyle bir silinmiş ki içim

Bugün hadi desem

Nereden geldiğimi bilmiyorum

Sahi nereye aitim ben

Beni bulan var mı

Beni gören

Arıyorum kendimin hasarsız halini ilk sahibinden